همیشه وقتی یک کار مهم را پیشرو داریم، برای فرارسیدن آن هم استرس داریم و هم لحظهشماری میکنیم اما وقتی در دل آن کار قرار میگیریم و گاه، بعد از تمام شدن زمان آن، افسوس میخوریم که چرا درست آماده نشده بودیم؟ یا چرا قدر آن را ندانستیم؟
امیرالمومنین(ع) در حکمت ۲۸۵نهجالبلاغه شریف میفرمایند: «آنان که وقتشان پایان یافته، خواستار مهلتاند و آنان که مهلت دارند، کوتاهی میورزند». پس آنان که هنوز حسرت فرصتهای از دست رفته را نخوردهاند، به هوش باشند و چونان صیادی تیزبین و زبردست، اگر طالب موفقیت هستند لحظه لحظه فرصتهای بهدست آمده را صید کنند. آنچه همین امروز، همه با آن مواجهیم، از یکسو پایان فرصت طلایی ۲ماهه در تقویم بندگی ما یعنی ماههای رجب و شعبان است و همه در حیرتیم که چگونه این فرصت طلایی گذشت و از سوی دیگر هم مهمانی بزرگ و عزیز رمضان را پیش رو داریم. همین الان وقت آن است که از سستی و اهمال احتمالی گذشته پند بگیریم و فرصت ناب پیش رو را مغتنم بشماریم.
امیرالمؤمنین(ع) در خطبه ۸۶ نهجالبلاغه میفرمایند: «هرکس از شما که اهل عمل است، باید عمل کند در روزگاری که مهلت دارد پیش از آنکه مرگ فرا رسد و در ایام فراغتش پیش از آنکه گرفتار شود و در ایام رهاییاش پیش از آنکه گلوگاه او [بهوسیله مرگ] گرفته شود». وقتی امیرالمومنین(ع) تذکر خود برای اغتنام فرصت را با تلنگر یاد مرگ همراه میکنند، چه زیباست که این نکته را نصبالعین خود قرار دهیم. واقعا شاید این رمضان، آخرین رمضانی باشد که در عمر خود درک میکنیم…
برای لحظهلحظه این ماه پربرکت، میتوانیم با الگو گرفتن از رفتار حضرات معصومین(ع) برنامهریزی کنیم. به کم، اکتفا نکنیم که اگر قرار است برای نفس کشیدن در این ماه، برایمان حسنه بنویسند، بعدا افسوس نخوریم که نصیب ما از این ماه، فقط همین شد…
چه زیبا و پسندیده خواهد بود اگر برای دائمالوضو بودن، همراه داشتن قرآن، نگاه کردن به قرآن، خواندن و تدبر در قرآن، تصمیم به ترک گناهان کوچک و بزرگ، تمرین محبت و مهربانی با مردم، دستگیری از نیازمندان، انجام صحیح مسئولیتهای فردی، خانوادگی، اجتماعی، اداری و…؛ و اصلا تمرین همه آنچه خدا از ما میپسندد، برنامه داشته باشیم. همه و همه را از این منظر که تا فرصت هست و قبل از آمدن مرگ، تمرین کنیم و خدایی شویم. اگر قدر فرصت را ندانیم، خیلیخیلی زود باید بگوییم: صد حیف که آن رفت…
حجتالاسلام دکتر مرتضی جعفرپور
ثبت دیدگاه