حدیث روز
امام علی (ع) می فرماید : هر کس از خود بدگویی و انتقاد کند٬ خود را اصلاح کرده و هر کس خودستایی نماید٬ پس به تحقیق خویش را تباه نموده است.

سه شنبه, ۲۹ اسفند , ۱۴۰۲ Tuesday, 19 March , 2024 ساعت تعداد کل نوشته ها : 3574 تعداد نوشته های امروز : 0 تعداد اعضا : 1 تعداد دیدگاهها : 141×
راه رسیدن به قرب خدا در ماه رمضان
  • ۱۱ اردیبهشت ۱۴۰۱ ساعت: 8:05
  • شناسه : 15425
    بازدید 3
    0

    وقتی خداوند خطاب به پیامبر (ص) می‌فرماید ««وَ إِذا سَأَلَکَ عِبادی عَنِّی»، در اصل خطابی به بندگان مؤمن خویش است که راه رسیدن به قرب من در تمام ایام سال و به وجه أَوْلى ماه مبارک رمضان، در گروی رسیدن به محضر رسولم و به تبع ایشان اهل بیت وحی است. ماه رمضان برترین ماه […]

    ارسال توسط :
    پ
    پ

    وقتی خداوند خطاب به پیامبر (ص) می‌فرماید ««وَ إِذا سَأَلَکَ عِبادی عَنِّی»، در اصل خطابی به بندگان مؤمن خویش است که راه رسیدن به قرب من در تمام ایام سال و به وجه أَوْلى ماه مبارک رمضان، در گروی رسیدن به محضر رسولم و به تبع ایشان اهل بیت وحی است.

    ماه رمضان برترین ماه در بین سایر ماه‌ها است، ماهی که خداوند آن را به خود منسوب کرده و فرصتی را برای بندگان خویش برای رشد، توبه و انابه به‌سوی خود فراهم آورده است. در آیۀ۱۸۶ سورۀ بقره خداوند خطاب به رسول خدا صلی الله علیه و آله می‌فرماید «وَ إِذا سَأَلَکَ عِبادی عَنِّی فَإِنِّی قَریبٌ أُجیبُ دَعْوَهَ الدَّاعِ إِذا دَعان‏…»؛ یعنی هنگامی که بندگانم در محضرت دربارۀ من سؤال کردند، من بسیار نزدیکم و دعای دعاکننده را هنگامی که مرا بخوانند، اجابت می‌کنم.» این آیه درست در سیاق آیات ماه رمضان قرار دارد؛ یعنی هرچند خداوند در سایر ایام ماه به بندگان نزدیک است، اما او اراده کرده بندگانش در این ماه بیشتر احساس قرب به بارگاهش بیابند.

    نکته‌ای که در ظاهر این آیه دیده می‌شود، مسیر بهره‌مندی از این ماه پر فضیلت است. این مسیر از گذرگاه رسول خدا صلی الله علیه و آله و اهل بیت عصمت و طهارت علیهم‌السلام می‌گذرد؛ یعنی وقتی خداوند خطاب به رسول بزرگوار خویش می‌فرماید ««وَ إِذا سَأَلَکَ عِبادی عَنِّی»، در اصل خطابی به بندگان مؤمن خویش است که راه رسیدن به قرب من در تمام ایام سال و به وجه أَوْلى ماه مبارک رمضان، در گروی رسیدن به محضر رسولم و به تبع ایشان اهل بیت وحی است.

    بنابراین هرکه غیر از طریق عترت وارد عبودیت شود، نه عبودیتش معنا دارد و نه به قرب خداوند راهی خواهد داشت. این سنت در تمام ارکان دین جریان دارد؛ یعنی تا زمانی که بندگان از مسیر خلفای الهی پیش نروند، اعمالشان نزد خداوند بی‌ارزش است. احادیث متعددی از سوی اهل بیت وحی مبنی بر ضرورت پذیرش ولایت عترت به عنوان معیار پذیرش اعمال وارد شده است. این مفهوم در آیات قرآن با عنوان «میزان» شناخته می‌شود. امام صادق علیه‌السلام ذیل آیۀ۱۷ سورۀ شوری «اللَّهُ الَّذی أَنْزَلَ الْکِتابَ بِالْحَقِّ وَ الْمیزان‏»، فرمود «الْمِیزَانُ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ». ضمن آنکه رسول خدا صلی الله علیه و آله طی حدیث ثقلین، قرآن و عترت را به عنوان دو ثقل پیوسته به هم معرفی فرمودند. همچنین امام محمد باقر علیه‌السلام طی روایتی فرمود «اسلام بر پنج پایه استوار است: نماز، روزه، زکات، حج و ولایت، و هیچ یک از آن ارکان به پاى رکن رکین ولایت نمى‏‌رسد؛ بُنِیَ الْإِسْلَامُ عَلَى خَمْسٍ الصَّلَاهِ وَ الزَّکَاهِ وَ الْحَجِّ وَ الصَّوْمِ وَ الْوَلَایَهِ وَ لَمْ تُنَادَ بِشَیْ‏ءٍ مَا نُودِیَ‏ بِالْوَلَایَه.»

    ثبت دیدگاه

    • دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط تیم مدیریت در وب منتشر خواهد شد.
    • پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
    • پیام هایی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط باشد منتشر نخواهد شد.