رسول گرامی اسلام (ص) فرمودند اگر دوستی به خاطر خدا نباشد (تولّی) و دشمنی به خاطر خدا نباشد (تبرّی)، چنین شخصی تحت ولایت خدا نیست و اگر تحت ولایت خدا نباشد یعنی تحت ولایت شیطان است.
«اللهمّ اجْعَلْنی فیهِ محبّاً لأوْلیائِکَ ومُعادیاً لأعْدائِکَ مُسْتَنّاً بِسُنّهِ خاتَمِ انْبیائِکَ یا عاصِمَ قُلوبِ النّبییّن. »
«خدایا قرار بده در این روز دوست دوستانت و دشمن دشمنانت و پیرو راه و روش خاتم پیغمبرانت، ای نگهدار دل‌های پیامبران. »
خواسته‌های روز بیست و پنجم ماه مبارک رمضان
مرا دوستدار دوستانت و دشمن دشمنانت قرار بده.
مرا ملتزم به روش آخرین پیامبرت قرار ده.
«اللّٰهُمَّ اجْعَلْنِی فِیهِ مُحِبّاً لِأَوْلِیائِکَ وَمُعادِیاً لِأَعْدائِکَ»
محبت به معنای کشش قلبی نسبت به محبوب است. بدیهی است محل این کشش، قلب است.
خداوند در سوره احزاب آیه ۴ می‌فرماید: خداوند برای هیچ‌کس در درونش دو قلب قرار نداده است.
قلب محل محبت است و هر کس بیشتر از یک قلب ندارد. بنابراین یک محبت اصیل و ذاتی وجود دارد و آن محبت به الله است. بقیه محبت‌ها باید در جهت آن تعریف شود.
مراد از بقیه محبت‌ها همین درخواست است که خدایا دوستداری دوستانت و دشمنی دشمنانت را برایم قرار بده.
دوستی در راه خدا و دشمنی در راه خدا معیار درجه ایمان افراد است.
امام صادق(ع) می‌فرمایند: آیا ایمان چیزی جز حب و بغض فرد م‍ؤمن به اعمال و به افراد خدا است؟
نماز،روزه و … را انجام می‌دهد چون خدا آن را دوست دارد.گناهان را ترک می‌کند چون خدا نسبت به آن بغض و تنفر دارد. اطاعت و ترک گناه انسان را به خدا می‌رساند.
رسول گرامی (ص) می‌فرمایند: ای بنده خدا، در راه خدا و به خاطر او دوست داشته باش و به خاطر خدا و در راه او تنفر داشته باش [دوستی و دشمنی‌اش در راه خدا باشد] چون ولایت خدا جز از این راه به دست نمی‌آید. و هیچ انسانی طعم ایمان را نمی‌چشد هرچند نماز و روزه‌اش زیاد باشد مگر آنکه دوستی و دشمنی‌اش در راه خدا باشد.
چه کسی را در راه خدا دوست داشته باشیم؟ و با چه کسی در راه خدا دشمنی کنیم؟
راوی از رسول خدا (ص) سؤال کرد از کجا بدانم دوستی و دشمنی‌ام در راه خدا بوده؟ (به عبارت دیگر دوست خدا کیست تا با او دوستی کنم و دشمن او کیست تا با او دشمنی کنم؟) حضرت به امیرالمؤمنین (ع) اشاره کرده و فرمودند:
دوست این مرد [علی علیه‌السلام] دوست خدا است پس با او دوستی کن، و دشمن ایشان، دشمن خدا است پس با او دشمن باش. با ولیّ او دوستی کن گرچه کشنده پدر و فرزندت باشد و با دشمن او دشمنی کن هرچند پدر یا فرزندت باشد.
این همان دو اصل تبری و تولی است که اساس دین است. چون اگر نباشد انسان بهره‌ای از ایمان نبرده است.
رسول گرامی اسلام (ص) فرمودند اگر دوستی به خاطر خدا نباشد (تولّی) و دشمنی به خاطر خدا نباشد (تبرّی)، چنین شخصی تحت ولایت خدا نیست و اگر تحت ولایت خدا نباشد یعنی تحت ولایت شیطان است.
«مُسْتَنّاً بِسُنَّهِ خاتَمِ أَنْبِیائِکَ»
قرآن کریم پیامبر اسلام (ص) را اسوه برای ما معرفی می‌نماید.
در سوره احزاب آیه ۲۱ می‌فرماید: بی‌تردید رسول گرامی (ص) برای شما الگو و سرمشق نیکویی است.
در سوره حشر آیه ۷ می‌فرماید: آنچه را که رسول خدا (ص) برای شما آورده بگیرید و از آنچه نهی می‌کند باز ایستید.
در سوره آل عمران سوره ۶۸ می‌فرماید: یقیناً نزدیک‌ترین مردم به ابراهیم (ع) از جهت پیوند معنوی کسانی هستند که به راستی و درستی از او پیروی کردند.
پس اگر بخواهیم نزدیک‌ترین پیوند را با رسول گرامی اسلام (ص) داشته باشیم باید از شیوه‌ی او چه علمی، چه عملی، چه فردی، چه خانوادگی و چه اجتماعی از او پیروی کنیم و با این کار دل پیامبر اکرم (ص) را خشنود کرده و به دست بیاوریم.
«یَا عاصِمَ قُلُوبِ النَّبِیِّینَ.»
ای نگهدارنده قلب‌های پیامبران! درخواست‌های امروز ما را به لطفت برآورده گردان.
ثبت دیدگاه