به گزارش «تابناک»؛ ماه رمضان ۱۴۳۶ هجری قمری در ایران با سیلی از ریخت و پاش‌ها همراه می‌شود که هر سال بر گستره‌اش افزوده می‌شود، به گونه‌ای که منوی افطاری امسال تا ۱۸۰ هزار تومان افزایش یافته و قریب به اتفاق رستوران‌ها که منوهای افطاری را نیز در نظر گرفته‌اند، با تدبیری خاص، منوهایشان را از کف چند ده هزار تومان شروع می‌کنند.
روش معمول این است که معمولاً منوی افطار مختصر در نان و پنیر و گردو و سبز و چای می‌شود و سایر موارد به صورت جداگانه محاسبه می‌شود اما رستوران‌هایی نیز هستند که بشقاب افطارشان را بسیار گران در نظر می‌گیرند اما حتی شامل غذای گرم نیز می‌شود و در واقع منوهای چندصدهزارتومانی نیز از در همین راستا شکل می‌گیرد که طبیعتاً رقم سنگینی برای طبقه متوسط ایران است و عمدتاً مربوط به طبقه اعیان می‌شود.
بر اساس بررسی‌های خبرنگار «تابناک» با جمع بندی منوی افطار ده‌ها رستوران تهران، رقم واقعی افطار در حدود ۴۰ هزار تومان است اما در عین حال گروهی از رستوران‌ها نیز که خدمات‌شان را با بشقاب افطار در هم آمیخته‌اند، رقم‌های کلانی را مطالبه می‌کنند که برای یک میهمانی کوچک معادل چند ده میلیون تومان خواهد بود. بوفه‌هایی که انواع سوپ، چند نوع حلیم با ترکیبات متفاوت، چند نوع آش، چند نوع سالاد و همچنین مجموعه‌ای از غذاها را در کنار نان و پنیر و سبزی و گردو و… سرو می‌کنند و در نهایت مشتری تنها یک رقم ثابت ورودی پرداخت می‌کند، رفتار منصفانه‌تری به نسبت رستوران‌هایی دارند که با محاسبه تک به تک این اقلام خوراکی، رقمی کلان را طلب می‌کنند.
البته هر شهروندی حق دارد به هر میزان که می‌خواهد سفره افطار را برای خود و دیگران بگسترد اما نباید این حقیقت را نیز فراموش کرد که سفره افطار نماد ماه رمضان است و به عنوان یک روز روزه داری، می‌بایست آثار و ثمرات این روزه دار که همدلی و همراهی با فقرا و نیازمندان است، در آن نمایان شود و بنابراین، ژست گرفتن با افطاری دادن در نوع خود حرکتی عجیب و خلاف اصل روزه داری است.
در غروب دو هفته سپری شده و دو هفته‌ای که پیش رو است، همه پای سفره افطار پروردگار کریم نشسته‌ایم و این تشنگی و گرسنگی را در این روزهای سخت و طولانی با نیت و اعتقادی عمیق می‌پذیریم، تا هرچند لحظه‌ای کوتاه در ذهن‌مان گرسنگان، تشنگان و فقرا در نظر آیند و کوششی هرچند کوچک اما عمومی در راستای بهبود آلام بشری برداریم که در درجه اولویتش همسایگانمان است.
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: «ما آمَنَ بی مَنْ باتَ شَبْعانَ وَ جارُهُ جائِعٌ قالَ وَ ما مِنْ اَهْلِ قَرْیَهٍ یَبیتُ وَ فیهِمْ جائِعٌ یَنْظُرُ اللّهُ اِلَیْهِمْ یَوْمَ الْقیامَهِ؛ به من ایمان نیاورده است کسی که سیر بخوابد و همسایه اش گرسنه باشد. و نیز فرمود: اهل قریه ای که [سیر ]بخوابد، در حالی که در بین آنها گرسنه ای [خوابیده] است، خداوند به آنها در روز قیامت نظر [رحمت[ نمی کند.»
نقل کرده اند که سید بحر العلوم شبانگاهی یکی از شاگردانش را خواست و با تمام خشم و عصبانیّت بر او خروشید و گفت: «در همسایگی تو فردی است بینوا که با چند کودک خود گرسنه به سر می برد. چرا به حال آنها رسیدگی نمی کنی؟» شاگرد گفت: «به خدا سوگند! نمی دانستم که آنها چنین مشکلی دارند.» سید گفت: «همین که نمی دانستی، مرا خشمگین کرده و الّا اگر می دانستی و اقدام نمی کردی، کافر بودی.»
ثبت دیدگاه