رسول گرامی اسلام (ص) در حدیثی به وجه تسمیه نام امام حسن (ع) اشاره کرده است.
امروز سه‌شنبه ۳۱ اردیبهشت و پانزدهم ماه مبارک رمضان مصادف با سالروز ولادت با سعادت دومین اختر تابناک امامت و ولایت حضرت امام حسن مجتبی (ع) است. وجود مقدس امام مجتبی (ع) آنقدر نزد پیامبر اکرم (ص) دارای شأن و منزلت است که آن حضرت ایشان را میوه دل خود نامید و فرمود: هر کس او را بیازارد مرا آزرده و هرکه مرا بیازارد خدا را آزرده است «إبْنِی وَ ثَمَرهُ فُؤادِی مَنْ آذی هذا فَقَدْ آذانیِ وَ مَنه آذانیِ فَقَدْ آذَی اللهُ» (احقاق الحق ج ۱۱، ص ۶۳).
یکی از نکات جالبی که در نام‌گذاری هر یک از ائمه معصومین (ع) وجود دارد، این است که خودِ خداوند متعال اسامی مبارکی را برای آن بزرگواران برگزیده است. به عنوان مثال، آن روز که امام حسن (علیه‌السّلام) متولد شد حضرت جبرئیل(علیه‌السّلام) بر حضرت رسول (ص) فرود آمد و گفت: «ای محمد! پروردگار عالم به تو سلام رساند و مى فرمود که على (علیه‌السّلام) برای تو به منزله هارون برای موسى است اما بعد تو نبّی نیست پس مسمّى کن این پسر خود را به نام پسر هارون، که فرزندان هارون: شبّر و شبّیر یعنی حسن و حسین نام داشتند (عبقات الأنوار فی إمامه الأئمه الأطهار، ج ۱۱).
حضرت رسول الله (ص) در وجه تسمیه «حسن» فرمود: «سُمِّیَ الحَسَنُ، حَسَناً لِأنّ بإحسانِ اللهِ قامتِ السّمواتُ والأرَض؛ حسن، حسن نامیده شد به خاطر اینکه با «احسان» خداوند آسمان‌ها و زمین برپا شد».
طبق نظر لغویون، احسان از ریشه حُسن (مصدر و اسم مصدر) در مقابل سوء و نیز قُبح به کار رفته است. بنابراین خداوند حُسن آسمان‌ها و زمین را به واسطه اسم «احسان» خود شکل داده و خداوند این حُسن را به امام حسن مجتبی (ع) انتساب داده است، لذا میتوان گفت یکی از افعال امام حسن مجتبی (ع) به عنوان خلیفه خداوند، مجرای حُسن بخشیدن به آسمان‌ها و زمین بوده است.
ثبت دیدگاه