نزدیک به دو روز است که خلیفه مسلمین با تیغ جهالت یک خوارجی در بستر است، شب ۲۱ ماه رمضان سال ۴۰ هجری خانه امام علی (ع) شکلی متفاوت به خود گرفته است و رفت و آمدها در آن زیاد شده است.
سحرگاه ۱۹ رمضان بود که ابن ملجم مرادی یکی از افراد خوارج در محراب نماز، فرق علی(ع) امامی که بالاتر از هر جن و انس است را شکافت و از آن روز تا به حال امام در بستر افتادند و طبیبان از بهبودی ایشان قطع امید کرده‌اند” و سرانجام در بیست‌و‌یکمین روز از ماه خدا به شهادت رسیدند و شعیان را در سوگ بردند.
حضرت علی (ع) نخستین فرزند خانواده هاشمی است که پدر و مادر او هر دو فرزند هاشم‌اند تاریخ ولادت این حضرت در ۱۳ رجب سال ۳۰ عام الفیل، ۲۳ سال پیش از هجرت پیامبر اسلام (ص) بود و محل تولد ایشان مکه معظّمه، داخل کعبه، در بیت الله الحرام (در سرزمین کنونی عربستان سعودی) بود تولد در خانه کعبه، فضیلتی است مخصوص حضرت علی (ع) و خدای متعال، تنها به وی چنین امتیازی را کرامت نموده است. نه پیش از او و نه پس از او، برای هیچ فردی چنین فضیلتی محقق نشده است، تاریخ شهادت حضرت در ۲۱ رمضان سال ۴۰ هجری، بر اثر ضربت شمشیر مسمومی است که عبدالرحمن بن ملجم مرادی (از بازماندگان خوارج نهروان) در شب ۱۹ رمضان بر فرقش فرود آورده بود.
علی (ع) امام معصوم و انسان کاملی است که تمام رفتار و سخنان و تأییدات او برای ما حجّت و اعتبار دارد او قرآن ناطق و امام مبینی است که هیچ کس قدرش را نداست تا زمانی که در مسجد و محراب به خون غلتید، او به هنگام خشم بر دشمنان خدا قاطع ولی در مقابل کودک یتیم آن‌قدر متواضع و مهربان بود که در برابر طفل یتیم روی خاک می‌نشست، دست مرحمت بر سر او گذاشته و آه میکشید و میفرمود: بر هیچ چیزی مثل کودکان یتیم آه نکشیده‌ام.
ابوالحسن، ابوالحسین، ابوتراب، ابو السبطین و الریحانتین از کنیه‌های امام علی(ع) است.
امیرالمؤمنین، سیّد الوصیین، سیّد المسلمین، سیّد الأوصیاء، سیّد العرب، خلیفه رسول الله، امام المتّقین، یعسوب المؤمنین، صهر رسول الله، حیدر، مرتضی و وصی از جمله القاب آن حضرت است.
به مناسبت شهادت امام علی(ع)، به احادیثی از آن حضرت اشاره می‌کنیم
- تباه نمودن فرصت اندوه است.
- اندک کاری که بر آن مداومت کنی امیدبخش‌تر است از کار زیادی که از آن خسته شوی.
- آبرویت جامد است، اظهار حاجت آن را آب می‌کند و می‌ریزد، توجه کن آن را نزد چه کسی می‌ریزی.
- هر که جوینده چیزی باشد، به تمام آن یا به قسمتی از آن می‌رسد.
- هیچ لباسی زیباتر از سلامتی نیست.
- خود را با آب از بوی ناخوشایند، که دیگران را می‌آزارد، پاک کنید.
- لباس پاکیزه اندوه را می‌زداید.
- همانا بر شما از دو چیز می‌ترسم: درازی آرزو و پیروی هوای نفس. امّا درازی آرزو سبب فراموشی آخرت شود، و امّا پیروی از هوای نفس، آدمی را از حقّ باز دارد.
- هر که تنگدست شد و نپنداشت که این از لطف خدا به اوست، یک آرزو را ضایع کرده و هر که وسعت در مال یافت و نپنداشت که این یک غافلگیری از سوی خداست، در جای ترسناکی آسوده مانده است.
- دو تن به خاطر من هلاک شدند: دوستی که اندازه نگاه نداشت و دشمنی که بغض مرا در دل کاشت.
- مردم را روزگاری رسد که در آن از قرآن جز نشان نماند و از اسلام جز نام آن، در آن روزگار ساختمان مسجدهای آنان نو و تازه ساز است و از رستگاری ویران. ساکنان و سازندگان آن مسجدها بدترین مردم زمین‌اند، فتنه از آنان خیزد و خطا به آنان درآویزد. آن که از فتنه به کنار ماند بدان بازش گردانند، و آن که از آن پس افتد به سویش برانند.
- خدای تعالی فرماید: « به خودم سوگند، بر آنان فتنه‌ای بگمارم که بردبار در آن سرگردان مانَد» و چنین کرده است، و ما از خدا می‌خواهیم از لغزش غفلت درگذرد.
منابع:
بحارالأنوار
نهج‌البلاغه
پایگاه حوزه
ثبت دیدگاه