در میان دستورات سلوکی هیچ عملی برای سالک مقرِّبتر از نماز نیست. به همین دلیل است که در بیانات اولیای الهی نیز نماز بالاترین عبادت محسوب می شود که هم نردبان قرب سالک تا عالی ترین مراتب است و هم میزان اعمال و اعتقادات او محسوب میگردد؛
چنانکه معاویه بن وهب می گوید: «سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ(ع) عَنْ أَفْضَلِ مَا یَتَقَرَّبُ بِهِ الْعِبَادُ إِلَی رَبِّهِمْ وَ أَحَبِّ ذَلِکَ إِلَی اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مَا هُوَ؟ فَقَالَ: مَا أَعْلَمُ شَیْئاً بَعْدَ الْمَعْرِفَهِ أَفْضَلَ مِنْ هَذِهِ الصَّلَاه…» (از امام صادق(ع) از افضل اعمال که بندگان را به پروردگارشان نزدیک می سازد و محبوب ترین کارها نزد خداوند سوال کردم، فرمود: بعد از معرفت، چیزی ارزشمندتر از نماز نمی شناسم.)
در ماه مبارک همه ی شرایط برای انجام این بهترین عبادت فراهم است و لذا قبل از هر عمل مستحبی، بیشترین توصیه به اصلاح امر نماز شده است؛ تا به آنجا که وقتی از مرحوم شیخ حسنعلی نخودکی درباره ی اسّ مطالب سلوکی ایشان سؤال شد، فرموده بودند که ما چیزی جز اهتمام به نماز نداریم. مراد از این سخن نه آن است که سالک نباید عمل دیگری انجام دهد، بلکه جلوه ی همه ی اعمال قربی باید در خضوع و خشوع نماز ظاهر شود.
در میان نمازهای یومیه اهتمام خاصی به نماز ظهر شده، زیرا اولین نمازی که بر رسول خدا(ص) تشریع شد نماز وسطی یعنی ظهر بود و در روایات متعدد است که در این هنگام درهای بهشت باز و دعا مقبول است.
از همین رو در ماه رمضان مناسب است که اولا نماز ظهر به جماعت و اول وقت خوانده شود و اگر مقدور بود نوافل آن به جا آورده شود.
ثبت دیدگاه